خندم می گیرد از تقلایت ای دنیا که چگونه در پی آنی که زمینم بزنی.

ای دنیای پر از سراب این را بدان:

اگر تمام غم هایت را بر دلم فرو ریزی،

هرگز در مقابلت کمر خم نخواهم کرد..

اگر تمام دردها و رنج هایت را بر سرم آوری،

هرگز در مقابلت زانو نمی زنم..

اگر تمام سختی ها را زمینه راهم کنی،

هرگز زندگی را در مقابلت نمی بازم..

اصلا ، هر چه خواهی کن، هر چه خواهی باش...

ولی همیشه این را بدان

 من، خدا را دارم…

عشـــــقٍ تــــو
شـــوخـيٍ زيبــايــي بــود کـه خـداونـد بـا قلــبٍ مــن کـــرد !
زيبـــا بــــود،
امّــــا
شــــوخـي بـود !
... ... حـــــالا . . .
تـــــــو بـــي تقــصيـــري !
خـــــدايٍ تــــو هـم بــي تقــصيـــر اســت !
مـــن تـــاوان اشتــباه خـــود را پـــس مـيدهـــم . . . !
تمــــام ايـــن تنــــهايـي،
تـــــاوان « جــــــدّي گــرفتن آن شــــوخــي » اسـت! ! !

مهربانم ..؛

چه فرقی میکند سیزده را به باغ بروم

سبزه ها را در هم گره بزنم

گوشتِ تنِ گوسفندِ بینوایی را به سیخ بکشم

ساعتی زیر سایه درختی خواب فراموشی یک رویا را ببینم

و غروب..؛ خیالم را با این وعده که نحسیِ سیزده را به در کرده ام گول بزنم و به خانه برگردم ؟!

یا در خانه بمانم چای بنوشم و سیگار بکشم و در لا به لای شعرهایم گم بشوم ؟!

سیزدهِ بیچاره که هیچ !

بی تو سیصد و شصت و پنج روزِ سال تلــــــخ و نحــــس است....

1392/1/13

هــر آدمـی کــه مـــیـرود

یــک روز ..

یــک جـایـی ..

بــه یـک هــوایــی بـــرمیـــگـردد !

همــیشه یـک چـــیـزی ، بـــرای ِ جــامــانــدن هــست !

حتّــی ؛ یــک خـــاطـــره !!!